و تو خاموشی کرده ای پیشه . سه شنبه 21 دی 1389. این روزها چقدر شبیه قصه های تو شدم . خورشیدی که میان دستهایت گذاشتم. که با تو تمام شد. به بارانی شسته خواهد شد. همه چیز را می دانی. Parfois, touché le silence.

دلم دریای اتیشه دارم میسوزم از این تب. تو اغوش یکی دیگه چرا تو فکرتم هر شب. تو هم شاید شبیه من گرفتاری و بی تابی. تو اغوش یکی دیگه به یاد من نمیخوابی. نگاهش میکنم انگار همه دنیامو گم کردم. نمیدونه که تو چشماش به دنبال تو میگردم. میاد دستامو میگیره بهم میگه چقد سردی. منم میخندم و میگم عزیزم اشتباه کردی. خیال دیدن چشمات منو راحت نمیذاره. دلت یک عمر احساسو به قلب من بدهکاره. تو هم شاید شبیه من یه جایی اشتباه کردی. باشد نه روی سرم .

Un precioso poema de Gloria Boch Maza. En la década de los setenta. Solía mirar por el ojo de la aguja. Mi madre perdía vista y yo con suma precisión. Pasaba el hilo en cuestión de un segundo,. Aquello era pedir y cantar. Ahora escasamente coso algún botón. Y mi agudeza visual ya no es la misma. A veces zurzo ideas, hago remiendos. Deshilacho mi alma - cajón de sastra-. No soy experta en sostener la aguja. He intentado coserme alguna vez la boca. Y nunca consigo un acabado perfecto.